Przejdź do głównej zawartości

As z rękawa


Kanye West, My Beautiful Dark Twisted Fantasy, 2010

I jak to jest z tym Kanye Westem. Prasa od początku wymyśla co rusz nowe określenia dla tego pana - egocentryk, cynik, showman, megaloman, skandalista, arogant, geniusz. Teraz szczególnie to ostatnie słowo nabiera aktualności, więc trudno jednoznacznie określić kim tak naprawdę jest West. Z jednej strony najbardziej przeceniany artysta XXI wieku, a z drugiej jeden z najbardziej fascynujących, nie tyle przez swoje życie pozamuzyczne, co dokonania artystyczne. Wzloty i upadki, jakie zaliczał w przeciągu czterech wcześniejszych płyt są współczesnym przełożeniem trajektorii kilkunastoletnich karier Boba Dylana i Neila Younga. Dla mnie paralele są proste - "The College Dropout" i "Late Registration" można uznać za Dylanowskie "Highway 61 Revisited" i "Blonde On Blonde", "Graduation" za "Street Legal" (bo nikt o niej już nie pamięta), a "808s & Heartbreak" za Youngowski "Trans". Ostatnia z nich oceniana jest jako artystyczna porażka, nieudane zadufanie w Auto-tunie, które zamiast pomóc wyrazić ból Westa z powodu śmierci matki i upadku kilkuletniego związku, doprowadziło do parodii i kompromitacji. Dwa lata po tym nietrafionym eksperymencie, jak zareagował West? Tak jak przystało na artystę wielkiego formatu - nagrał świetną płytę, która już w tej chwili jest predestynowana do zebrania kilku nagród Grammy, nie mówiąc o uznaniu we wszelakich periodykach muzycznych.

Niemalże jak feniks z popiołów, gdy nikt tego się w sumie nie spodziewał, West z pokerową twarzą wyciągnął kolejnego asa z rękawa. "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" to prawie 70 minut wyprodukowanej w barokowym przepychu muzyki, zaskakującej rozmachem kompozycyjnym, samplami i gośćmi. Łącząc najlepsze cechy swoich dwóch pierwszych płyt, dokonał satysfakcjonującej syntezy ciepłego, soulowego brzmienia "The College Dropout" z cudnie patetycznymi orkiestracjami "Late Registration". Nie ma tutaj żadnej metamorfozy artystycznej - różnica w stosunku do poprzednich płyt polega na tym, że wszystko stało się po prostu większe - aranżacje, długość utworów, instrumentarium, ilość gości, personel muzyczny i producencki. Wystarczy spojrzeć na sam wybór sampli - od Olfielda, przez King Crimson (!) do Black Sabbath. Choć Kanye już wcześniej udowadniał, że potrafi dobierać utwory ze smakiem, jak np. wykorzystanie "Kid Charlemagne" Steely Dan na "Graduation", to na najnowszym albumie przeszedł samego siebie. Plejada gości robi nie mniejsze wrażenie. Elton John, Rihanna, John Legend , Justin "Bon Iver" Vernon, Alicia Keys, Dwele - to garstka tych najbardziej charakterystycznych. Rihanna szczególnie błyszczy w najbardziej przebojowym fragmencie płyty - "All of the Lights", z rewelacyjnie fanfarowym bitem. Monumentalny, mroczny "Runaway" to inny wielki moment płyty, zwieńczony dramatyczną, trzyminutową kodą.

Nie mamy tutaj raczej do czynienia z arcydziełem - ma się wrażenie, że parę utworów można by skrócić. Przykładowo najbardziej refleksyjnie brzmiący "Blame Game" ciągnie się prawie 8 minut, pomimo iż przez parę ostatnich słyszymy jakieś pornograficzne bajdurzenie w nieudanej próbie odwzorowania stylu Richarda Pryora. Mam też pewne wątpliwości co do zakończenia płyty samplem Gila Scotta-Herona, który wydaje mi się zbędny.

Najłatwiej określić "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" jako hip hop w garniturze ambitnego, epickiego popu. West powiedział kiedyś, że chciałby nagrywać płyty, które by dorównywały "Songs In The Key Of Life" Stevie Wondera. Na pewno dzięki tej płycie jest co raz bliżej swojego zamierzenia. Nie lada osiągnięciem w dzisiejszych czasach jest nagranie piątej płyty, którą można uznać za najlepszą w dyskografii artysty. Tym większe brawa się należą Westowi za to.
♫♫♫♫½

Komentarze

  1. Siema
    Ja trochę nie na temat. Nie wiem gdzie pisać, ale cóż. Twoi dobrzy znajomi, Darek i Ania, mieszkali swego czasu na Sienkiewicza, m.in. z pewną (moją!) Dagmarą, z którą wybrali się kiedyś na wyspę słodową. Ty byłeś z nimi. Ja doszedłem trochę później. Rozmawialiśmy sporo o kinie, m.in. o Fassbinderze i seansie "Pętli" Hasa z okazji Nowych Horyzontów. To Ty?:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak. To ja :) W ciekawy sposób na mnie natrafiłeś ;)

    OdpowiedzUsuń
  3. arekmabloga.blogspot.com -> lista ulubionych blogów -> dyletanci -> facebook -> "Dagmara, choć tu popatrz, pamietasz takiego gościa...";)

    OdpowiedzUsuń
  4. * dźźźźźź
    zapraszam do mojego bloga oczywiście

    OdpowiedzUsuń
  5. Hehe, to ci dobre :) Miło mi. Dosyć ciekawy blog zresztą.

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie musisz zapraszać. Zapoznam się z nim chociażby dla tego, że Wkraczając w pustkę jest opisane :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ulubione horrory z lat 2000-2009

Dawno nie robiłem żadnej listy, więc dla odmiany wrzucam krótką z umiłowanymi horrorami z poprzedniej dekady. Nie był to okres szczególnie udany dla tego gatunku, więc niestety wyboru sporego nie miałem (albo nie dotarłem do skrytych perełek). Wyjaśnia to np. obecność na mojej liście filmu rodzaju "The Host", w połowie dramatu, w połowie horroru. Z tą klasyfikacją gatunkową to nie była taka prosta sprawa, ale gdy zestawiłem go z "Taxidermią" czy "Głodem miłości", dziełami również kategoryzowanymi jako horrory, wydał mi się zdecydowanie bardziej trafnym wyborem. The Host: Potwór, reż. Bong Joon-ho, rok 2006 Jak wyjaśniałem pokrótce we wstępie, jeden z paru filmów na liście, który nie jest czysty gatunkowo. Reżyser pomysłowo przemiela nurt Monster Movie przez społeczno-rodzinny dramat, wstrząsająco obrazując widzowi, że to własny rząd wydaje się bardziej przerażający niż ogromna, zmutowana ryba. Tak oryginalne, wciągające, a nawet niekiedy przej

ULUBIONE FILMY - MOJE I ZNAJOMYCH

Niemal 11 lat temu na wzór rankingu "Sight & Sound" stworzyłem listę swoich 10 ulubionych filmów. Teraz postanowiłem to zrobić znowu, by przekonać się, jak bardzo zmienił się mój gust. Okazało się, że zaledwie jedna pozycja z tamtego zestawienia dała radę się utrzymać . Co ciekawe, cztery filmy, które wtedy ostatecznie pominąłem (wspomniałem o nich w opisie) znalazły drogę do mojej topki. To pozostawia nam pięć zupełnie nowych tytułów.  W przeciwieństwie do tamtego wpisu z ulubionymi filmami ten jest sto razy ciekawszy, bo postanowiłem zaprosić do zabawy część znajomych. Dzięki temu mamy tutaj piękną różnorodność - przednie filmy gatunkowe, ostry arthouse, sprawdzony kanon czy kino tak złe, że aż dobre.  W ramach wyjaśnienia dodam, że zamieszczone tu listy (poza jednym wyjątkiem) na samym początku zawierają pozycję, która jest ceniona szczególnie wysoko przez uczestników zabawy. Specjalnie użyłem koloru czerwonego, pogrubienia i większej czcionki, żeby jeszcze bardziej to

Najlepsze horrory 2010-2019 (work in progress)

Poprzednią listę pierwszej  dekady  XXI wieku miałem wówczas nierozszerzoną, stąd pozycje, które się tam znalazły (pomijając top 11) nie do końca jeszcze oddawały pełen ogląd. Trochę rzeczy zobaczyłem później, ale takie są prawidła list - jest to zabawa bez końca. Horrory z lat 2010-2019 staram się śledzić uważniej, ale na pewno coś pominąłem. Myślę jednak, że dana lista dość dobrze oddaje to, co mi się podobało. Rzecz jasna nie każda pozycja jest tu czystym horrorem, ale nie oznacza to, że nie zawiera elementów charakterystycznych dla tego gatunku. Skala gwiazdkowa: trzy gwiazdki to film świetny, dwie – bardzo dobry, jedna – dobry. Sweetheart (Jd Dillard, 2019)   ★ Ekstaza (Joe Begos, 2019)  ★ Zombi Child (Bertrand Bonello, 2019)  ★ ★ ★   The Lighthouse (Robert Eggers, 2019)   ★ ★ ★ Midsommar. W biały dzień (Ari Aster, 2019)  ★ ★ ★ Mandy (Panos Cosmatos, 2018)  ★ In Fabric (Peter Strickland, 2018)  ★ ★ ★ Possum (Matthew Holness