Przejdź do głównej zawartości

Najlepsze albumy 2014

Fatalny rok. Jak tamten był słaby, to o tym właściwie nie ma co mówić. Ratunek przyszedł dopiero 15 grudnia, gdy D'Angelo wydał niespodziewanie swój trzeci album, w kontekście całości roku jakże adekwatnie zatytułowany. Jego comeback to cud sam w sobie. Drugim cudem jest to, jak znakomitą płytę potrafił wysmażyć po czternastu latach. Najlepszy czarny artysta od czasu Jacksona i Prince'a potwierdza, że na niego czekać można eony, bo i tak zrobi to, co do niego należy. Przy czym udowadnia to, jak idiotyczną decyzją jest robienie podsumowań na początku grudnia, albo i wcześniej. Teraz te wszystkie listy są zbędne, bowiem nie uwzględniają pozycji nie tylko najważniejszej, co po prostu najlepszej. 

Poniżej 10tka, z czego pozycje od 10-8 to albumy bardzo dobre, 7-3 to pozycje świetne, zaś dwie pierwsze to arcydzieła.  



10. The War on Drugs, Lost in the Dream

Psychodelia spotyka Springsteena z lat 80. Stadionowe i ujmujące. Szkoda, że po znakomitej pierwszej połowie, druga traci impet. 


09. FKA Twigs, LP1

W tamtym roku była Kelela, w tym jest ona. Od strony producenckiej i wokalnej nie jest to muzyka aż tak pomysłowa i śmiała jak u Keleli, melodie są mniej uwypuklone (poza wspaniałym 
"Two Weeks"), ale rzecz doprawdy imponująca i hipnotyzująca, więc ciężko przejść obojętnie wokół niej. Mroczne, gęste i futurystyczne R&B, które sporo dobrego czerpie z wielkiej trip-hopowej spuścizny UK.  



08. Jaded Incorportated, The Big Knock

Czego się Mayer Hawthorne nie dotknie, zamienia w złoto. Trzeci kolejny album z nim w mojej top 10. Po zeszłorocznym, prześwietnym LP tym razem w duecie z Kendallem Tuckerem dostarcza zabójczo chwytliwy synth-pop wykrojony prosto z ejtisów. A za rok kolejna płyta. 


07. Vijay Iyer, Mutations

Współczesny jazz wybornie ożeniony z minimalizmem spod znaku szkoły amerykańskiej.



06. Fire! Orchestra, Enter!

Po raz drugi big bandowe improwizacje pięknie służą zapalczywej, niemal krautrockowej rytmice. I co za wokalizy!



05. Scott Walker + Sunn O))), Soused

Najwybitniejszy awangardzista muzyki popularnej i niepopularnej z najlepszym zespołem drone metalowym to idealna para do nagrania czegoś niezwykłego. I tak właśnie jest. Tak powinno brzmieć "Lulu". 



03. Electric Wire Hustle, Love Can Prevail

Ich debiut to jeden z moich ulubionych albumów XXI wieku. Długo kazali na siebie czekać, ale było warto, bo kto wie czy nie nagrali nawet lepszego długograja. Zespół przypomina nam, jak rozdzierający emocjonalnie może być stary rhythm & blues przeniesiony w muzyczny krajobraz XXI wieku. Wokalista Mara TK to biały Marvin Gaye.  



03. Little Dragon, Nabuma Rubberband

Niby na papierze nic wielkiego, bo R&B i synth-pop to dziś nieszczególnie odkrywcza mieszanka, ale to co wynosi album Little Dragon na wcześniej dla nich nieosiągalne wyżyny, to kapitalne odtworzenie lekkich jak piórko, aksamitnych ballad Janet Jackson, które wokalistka Yukimi Nagano zamienia w prawdziwe klejnoty. A szybsze, bardziej parkietowe utwory są tak samo nieodparte. 



02. Swans, To Be Kind

Swans w takiej formie nie było nigdy. Gira ze spółką dostarcza trzeci miażdżący album pod rząd, tym razem aranżacyjnie dużo ciekawszy i w każdym detalu lepszy od "The Seer". Misterium o takiej mocy w muzyce rockowej to dziś anomalia, bowiem nikt nie potrafi tak pogodzić intensywności i transu oraz nie posiada na froncie szamana zdolnego otwierać nowe wymiary. Poza "Children of God", ich największe osiągnięcie. 



01. D'Angelo and The Vanguard, Black Messiah

"Chinese Democracy" lub "Smile" soulu, różnie to zwą, ale albumu tego kalibru to nie mieliśmy już od dawna. D'Angelo w typowy dla siebie sposób połyka Sly Stone'a, Marvina Gaye'a i Prince'a, by ponownie przywrócić funk w czarnej muzyce, ponownie uwieść zmysłowością i pokazać, że jego uporczywe odwoływanie się do tradycji nawet w podejściu do produkcji znowu przynosi niezwykłe efekty - wystarczy posłuchać jak to brzmi, jak tutaj grają muzycy. "Voodoo" wraz z "Kid A" to najlepsze, co zaoferował nam XXI wiek. Długo oczekiwany "Black Messiah" to najlepsze, co zaoferował nam 2014 rok. Trzy albumy solowe w przeciągu dziewiętnastu lat, trzy arcydzieła. To się nazywa spójność. 





Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Ulubione horrory z lat 2000-2009

Dawno nie robiłem żadnej listy, więc dla odmiany wrzucam krótką z umiłowanymi horrorami z poprzedniej dekady. Nie był to okres szczególnie udany dla tego gatunku, więc niestety wyboru sporego nie miałem (albo nie dotarłem do skrytych perełek). Wyjaśnia to np. obecność na mojej liście filmu rodzaju "The Host", w połowie dramatu, w połowie horroru. Z tą klasyfikacją gatunkową to nie była taka prosta sprawa, ale gdy zestawiłem go z "Taxidermią" czy "Głodem miłości", dziełami również kategoryzowanymi jako horrory, wydał mi się zdecydowanie bardziej trafnym wyborem. The Host: Potwór, reż. Bong Joon-ho, rok 2006 Jak wyjaśniałem pokrótce we wstępie, jeden z paru filmów na liście, który nie jest czysty gatunkowo. Reżyser pomysłowo przemiela nurt Monster Movie przez społeczno-rodzinny dramat, wstrząsająco obrazując widzowi, że to własny rząd wydaje się bardziej przerażający niż ogromna, zmutowana ryba. Tak oryginalne, wciągające, a nawet niekiedy przej

ULUBIONE FILMY - MOJE I ZNAJOMYCH

Niemal 11 lat temu na wzór rankingu "Sight & Sound" stworzyłem listę swoich 10 ulubionych filmów. Teraz postanowiłem to zrobić znowu, by przekonać się, jak bardzo zmienił się mój gust. Okazało się, że zaledwie jedna pozycja z tamtego zestawienia dała radę się utrzymać . Co ciekawe, cztery filmy, które wtedy ostatecznie pominąłem (wspomniałem o nich w opisie) znalazły drogę do mojej topki. To pozostawia nam pięć zupełnie nowych tytułów.  W przeciwieństwie do tamtego wpisu z ulubionymi filmami ten jest sto razy ciekawszy, bo postanowiłem zaprosić do zabawy część znajomych. Dzięki temu mamy tutaj piękną różnorodność - przednie filmy gatunkowe, ostry arthouse, sprawdzony kanon czy kino tak złe, że aż dobre.  W ramach wyjaśnienia dodam, że zamieszczone tu listy (poza jednym wyjątkiem) na samym początku zawierają pozycję, która jest ceniona szczególnie wysoko przez uczestników zabawy. Specjalnie użyłem koloru czerwonego, pogrubienia i większej czcionki, żeby jeszcze bardziej to

Najlepsze horrory 2010-2019 (work in progress)

Poprzednią listę pierwszej  dekady  XXI wieku miałem wówczas nierozszerzoną, stąd pozycje, które się tam znalazły (pomijając top 11) nie do końca jeszcze oddawały pełen ogląd. Trochę rzeczy zobaczyłem później, ale takie są prawidła list - jest to zabawa bez końca. Horrory z lat 2010-2019 staram się śledzić uważniej, ale na pewno coś pominąłem. Myślę jednak, że dana lista dość dobrze oddaje to, co mi się podobało. Rzecz jasna nie każda pozycja jest tu czystym horrorem, ale nie oznacza to, że nie zawiera elementów charakterystycznych dla tego gatunku. Skala gwiazdkowa: trzy gwiazdki to film świetny, dwie – bardzo dobry, jedna – dobry. Sweetheart (Jd Dillard, 2019)   ★ Ekstaza (Joe Begos, 2019)  ★ Zombi Child (Bertrand Bonello, 2019)  ★ ★ ★   The Lighthouse (Robert Eggers, 2019)   ★ ★ ★ Midsommar. W biały dzień (Ari Aster, 2019)  ★ ★ ★ Mandy (Panos Cosmatos, 2018)  ★ In Fabric (Peter Strickland, 2018)  ★ ★ ★ Possum (Matthew Holness