Top 10 albumów 2012 roku

Świetny rok. Myślałem, że nie będzie tak dobry jak poprzedni, ale się myliłem. Ułożenie top 10 chyba jeszcze nigdy nie było dla mnie tak trudne jak w tym roku. Pomijając pierwszą pozycję, każda z następnych dziewięciu mogła właściwie wylądować wszędzie. 2013 ma przed sobą ogromnie dużo pracy, by dorównać poziomowi swojego poprzednika. Jeśli dalej będzie trwała tak udana nawałnica R&B, i ktoś nowy wyskoczy przy okazji w innych gatunkach, to powinno być dobrze. 

10. Jessie Ware - Devotion

Poza katowanym w radiostacjach Wildest Moments, trochę za bardzo przypominającym Adele, w każdym innym utworze Jessie redefiniuje pojęcie divy w XXI wieku. Subtelne, prawie nienarzucające się elektroniczne tło pysznie podbarwia elegancki i pełny seksapilu sound z najlepszych płyt Sade, a liźnięcia gitary z powodzeniem wtórują zmysłowym wokalom gwiazdy. Nieodparty popowy album i najlepszy kobiecy debiut od czasu Janelle Monae.
Ulubiony kawałek. 

09. Andy Stott - Luxury Problems

W posępnej, odhumanizowanej krainie Stotta jednak istnieje ludzki pierwiastek, który wprowadza jasność i ciepło. Wspaniała kontrybucja głosowa klasycznej śpiewaczki Alison Skidmore idealnie współgra z bardziej ambientowym brzmieniem niż w przypadku wcześniejszych epek Stotta. Przyszły klasyk. 

Ulubiony kawałek.



08. Twin Shadow - Confess
Kolejny artysta spoglądający po inspirację do lat 80.: trochę nowofalowego popu, trochę Springsteena, trochę r&b. Skąpany w technicolorowych barwach, George Lewis Jr. to bad boy jakiego nam trzeba - uwodziciel, kłamca, hulaka. I cholernie utalentowany piosenkarz. Duże refreny, nastrojowe synthy i tnące gitary, proste i konkretne teksty - oto przepis na świetne kompozycje. 
Ulubiony kawałek.


07. Flying Lotus - Until the Quiet Comes

Zawsze ceniłem Stevena Ellisona, ale jakoś nie mogłem usłyszeć tej zjawiskowości, na którą tyle osób wskazywało. Jednak zeszłoroczny album w końcu ją dla mnie odsłonił, dzięki czemu nawet te wcześniejsze uważam teraz za świetne rzeczy. Until... to jego bezsprzeczne arcydzieło - spójniejsze i bardziej zapadające w pamięć niż Cosmogramma, intensywniejsze w aurze niż Los Angeles. To właśnie ta magiczna aura - to senna, to sensualna - podbijana przez niesamowite featy kilku gości (Yorke znowu winner, panowie zapraszam na wspólną płytę) czyni ogromną różnicę. Muzyka płynie i relaksuje jak z najlepszych płyt jazzowych. FlyLo rzeczywiście tworzy muzykę przyszłości.
Ulubiony kawałek. 

06. Rufus Wainwright - Out of the Game

Powrót roku. Tak jak Pj Harvey w 2011 roku, kolejny mistrz po latach błądzenia, robi swoje i znowu rozdaje karty.
Ulubiony kawałek.

05. Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city

Mój rówieśnik to zbawca hip hopu, koleś przerastający dziś każdego rapera co najmniej o dwie głowy. I bynajmniej nie chodzi mi tutaj o wzrost, bo ten nie jest zbyt imponujący. Za to talent muzyczny i liryczny przyprawia o zawrót głowy. Już roku temu jego mixtape był najlepszym rapowym albumem roku. Fonograficzny debiut, od jakiegoś czasu złota płyta w stanach, to najbardziej filmowy album w gatunku od czasu Fishscale Ghostface Killaha. Good kid jest raczej melancholijnym opusem, z rozmachem łączącym orkiestrowe sample z stonowanymi bitami. Nawet rzadko pojawiające się bangery są raczej skromne w środkach, to nie Rick Ross. Wszystko podporządkowane jest wizji, w której Lamar snuje bezcenne obserwacje osoby patrzącej z boku na życie w Compton. I zawsze w innym rytmie, innym głosie. Geniusz. Ya bish.
Ulubiony kawałek.

04. Steven A. Clark - Fornication Under Consent of the King

Tego jegomościa odkryłem dzięki artykułowi ze Spina, więc jestem dozgonnie wdzięczny jego autorowi za wskazanie mi kolejnego objawienia r&b. Clark to jeszcze lepszy melodysta i wokalista niż Twin Shadow, którego trochę przypomina. Każdy z dziesięciu utworów na jego płycie to perełka, oparta na prostej i zabójczo efektywnej kombinacji głębokiego i tęsknego wokalu, dosyć otwartych wyznań i elokwentnie wykorzystanego arsenału dźwiękowego swojego gatunku. Co więcej, płyta ma rozsądną sekwencję, bo w trakcie trwania staje się wolniejsza i bardziej refleksyjna. Artysta równie blisko ma do quiet stormu, co do futurystycznych brzmień jego rówieśników. Mam nadzieję, że muzyk z Miami szybko się przebije wyżej, bo wykosił rewelacyjne dzieło.
Ulubiony kawałek.

03. BJ the Chicago Kid - Pineapple Now-Laters

Wcześniejsze objawienie niż to powyższe. Chłopak przemówi do tych, co kochają zarówno Maxwella i D'Angelo, jak i starszych mistrzów (Gaye, Mayfield), z odpowiednią domieszką hip hopu okolic nieodżałowanego J Dilli. Slow jamy Bryana Sledge są nieprawdopodobnie zmysłowe, a żywsze kawałki wzorcowo zrytmizowane. Rzadko w ostatnich latach tak dobrze i mądrze godzono świat soulu z hip hopem. A zdolność do pisania wspaniałych i cudnie miękkich hooków musiał Sledge dostać od istoty wyższej, bo trudno mi uwierzyć, że taki utwór jak Sex Is The Best Breakfast powstał z przypadku. Bo każdy niuans z jego paszczy to wydarzenie samo w sobie. Nostalgia, Ultra i House of Baloons tego roku - wybitny mixtape obiecujący wielką karierę.
Najlepszy kawałek. 

02. Miguel - Kaleidoscope Dream

Już znakomity debiut All I Want Is You, przez wielu krytykowany za wtórność, a była to po prostu zrzynka z Prince'a najwyższych lotów, udowadniał, że Miguel Jontel Pimentel to obok Oceana, najwybitniejszy twór r&b ostatnich lat. Debiut miał nieszczęśliwy timing (rok przed szaleństwem z alt-r&b), ale drugi album,  wsparty kapitalną kampanią promocyjną z wypuszczanymi co miesiąc epkami, uczynił go gwiazdą. Miguel, w swojej ciepłej i elastycznej barwie, ultraseksownych utworach i charakterystycznej prezencji buduje wizerunek geniusza muzyki popowej. Kiedy trzeba jest wyzywający, czuły lub introwertyczny, praktycznie zawsze ma świetną melodię pod ręką, doskonale czyta nowe trendy, zarazem sprytnie sięga do korzeni dalekich od soulowego rodowodu. W Adorn, jednym z dwóch singli roku, tworzy Sexual Healing naszych czasów, a w buzującym od napięcia Arch & Point zapuszcza się w alternatywny pop. Lubieżne arcydzieło. 

Najlepszy kawałek.

01. Frank Ocean - Channel Orange

Frank Ocean oficjalnie stał się Marvinem Gayem naszych czasów. Nagrał drugi album w tej dekadzie, któremu przyznałem maksymalną notę (tutaj pierwszy). Pyramids, drugi singiel roku, to coś na kształt Like A Rolling Stone w czarnej muzyce - praktycznie mała rewolucja. Już w tej chwili Channel Orange jest albumem kanonicznym - What's going on naszej generacji. Dla odmiany, by nie zanudzać nikogo kolejnymi zachwytami, odsyłam do chyba mojego ulubionego tekstu poświęconego płycie i samemu artyście (ten akurat został napisany tuż przed słynnym już (i ważnym) wyznaniem artysty o dawnej miłości do mężczyzny). Już początkowa teza autora jest genialna i doskonale umiejscawia Oceana - wśród największych.
Najlepszy kawałek.

Reszta listy tutaj.