Z cyklu odkryć

Bill Fay, Bill Fay (1970) i Time Of The Last Persecution (1971)

To bez dwóch zdań moje największe odkrycie muzyczne od dłuższego czasu (po raz kolejny chartsy na RYMie są nieocenione). Dwie pierwsze płyty angielskiego artysty Billa Faya, przez długi czas bardzo nieznanego i okrutnie zapomnianego, po czterdziestu latach od swojego wydania mogą się dziś pochwalić statusem "lost classic", który zresztą pasuje do nich jak ulał. Słowo zagubione jest tutaj szczególnie trafne, bo niestety długo "Bill Fay" i "Time Of The Last Persecution" były pozycjami trudno dostępnymi, chodzącymi za horrendalne sumy. Na szczęście zremasterowane reedycje z 2005 roku nie tylko zmieniły tą postać rzeczy, ale przede wszystkim wygrały sobie znakomite recenzje w prasie brytyjskiej, uwagę na którą od dawna zasługiwały. Jakoś tak się składa, że gdy zaczynam je słuchać, to od razu pojawia się mi pewien obraz przed oczami, więc pozwolę sobie na małą dawkę fantazji (w kilku miejscach podparta faktami):

Początkujący, mający na koncie zaledwie jeden singiel Bill Fay jest kolejnym angielskim muzykiem, który pragnie się przebić w Stanach Zjednoczonych. Mający kontrakt z wytwórnią Deram, wyrusza do Los Angeles, gdzie w dwa dni nagrywa bujnie zaaranżowany, przepełniony specyficzną angielską melancholią debiut, brzmiący niczym krzyżówka Boba Dylana czy Leonarda Cohena z filmowymi, hollywoodzkimi orkiestracjami. Dla porównania, jest mniej introspektywny, bardziej rozbuchany i zdecydowanie ciekawszy niż Nick Drake, ale nic to nie pomaga, bo album okazuje się komercyjną porażką. Niepowodzenie mocno odbija się na stanie psychicznym Faya, który popada w depresję, rozbija się po spelunach miasta aniołów, przepijając pieniądze, które zarabia na czyszczeniu basenów. Jakoś udaje mu się zebrać i nagrać drugi album, "Time Of The Last Persecution", tym razem w jeden dzień. Znika hollywoodzka ornamentyka debiutu, a na jej miejsce pojawia się surowa, nawiedzona i apokaliptyczna hybryda folk rocka z pastoralnym popem. Głos Faya jest zrezygnowany, sprawiając wrażenie jakby zaraz miał się załamać, co przekłada się na całość uderzającą defetystycznymi, depresyjnymi tonami. Niestety album podziela los poprzednika i przechodzi bez echa. Fay na kilka lat znika z radaru, pod koniec dekady nagrywa jeszcze trzeci album, ale jego premiera zostanie odsunięta aż do roku 2005. W tym właśnie roku wytwórnia Eclectic wydaje wszystkie trzy albumy artysty, z których dwa pierwsze z rozpędu określa się singer-songwriterskimi perełkami, a Jeff Tweedy z Wilco ogłasza się wielkim fanem artysty. Fortuna Faya, przynajmniej na kilka chwil, odwraca się.
Oba albumy -  ♫♫♫♫½  (w tej chwili chyba trochę wyżej stawiam drugi album, ale jest to różnica na zasadzie, powiedzmy w skali pitchforka, 9.1 i 9.2)
Highlights: Methane River / Pictures of Adolf Again