Pompa i szmira, czyli 84 rozdanie Oskarów

Najgorsze nagrody filmowe po raz kolejny za nami. Po raz pierwszy postanowiłem poświęcić się i obejrzeć galę w całości, by zobaczyć jak to wszystko wypada. Już wiem, że będzie to ostatni raz. Nie dość, że jest to wyjątkowo nudna uroczystość, pretensjonalna i sztuczna do bólu, to te ciągle wylewające się z każdej strony laudacje sprawiły, że po pół godzinie chciało mi się wymiotować. Host programu, Billy Crystal, był tak samo nieśmieszny jak w swoich filmach, rzucając na prawo i lewo ogranymi, rasistowskimi żartami, z których widownia zresztą najbardziej się śmiała. Tematycznie 84 rozdanie podporządkowane było magii kina, stąd sporo w trakcie uroczystości było przemyśleń znanych aktorów o tym, co czyni film wielkim, co zrobić by kreacja była zapamiętana itd. Tutaj również nic ciekawego nikt nie powiedział.

Co do samych werdyktów i ułożenia kategorii - pożywki jak zawsze trochę jest. Już na początku absurdem było rozpoczęcie przyznawania Oskarów od tak ważnej kategorii jak najlepsze zdjęcia. Widocznie ten kto układał program uznał, że najlepiej jest ją wsadzić na sam początek, bo jej znaczenie nie jest zbyt wielkie. Kolejnym kuriozum była kategoria najlepszej piosenki - dwóch nominowanych. Ciężko doszukać się tutaj jakiejkolwiek logiki i zabawnie musiał czuć się wygrany.

Innym dużym minusem byli sami aktorzy wręczający Oskara. W większości nie popisali się niczym szczególnym, zapowiadając drętwie kolejne kategorie. Za jedyny plus trzeba uznać akcję mockumentary Roberta Downey Jr'a oraz podlaną szczyptą dobrego humoru zapowiedź Colina Firtha. Christopher Plummer wypadł za to zdecydowanie najlepiej z osób, które otrzymały statuetkę.

Co do najważniejszych kategorii, to cieszą mnie wygrane "Artysty" i "Rozstania", szczególnie tego drugiego, dla mnie bezsprzecznego arcydzieła. Pierwszy to pstryczek w nosa dla Amerykanów, bo nagroda nie powędrowała do ich rąk ani w kategorii reżysera, ani aktora, ani filmu. Dla zasady miła odmiana. Zakład Pitta i Clooneya został elegancko unieważniony przez Jeana Dujardina, który już w tej chwili prezentuje się jak dawna gwiazda Hollywood, w stylu Granta czy Gable'a. Teraz tylko czekać na propozycje w dużych amerykańskich filmach. Żałuję trochę, że Gary Oldman obszedł się smakiem. W sumie i tak jego nominacja jest sukcesem, bo wcześniej ani razu nie dostąpił tego "zaszczytu". Co ciekawe i zabawne w tym wszystkim, ale w pewnym sensie spójne z tematem przewodnim gali - dwaj najwięksi triumfatorzy, czyli "Artysta" i "Hugo", to obrazy ewidentnie naznaczone nostalgią, duchem starego kina. Bukmacherzy mieli nosa. Ja osobiście bardzo chciałem nagrody dla Malicka i jego "Drzewa życia", ale kino tak artystyczne i głębokie szans na przebicie się właściwie żadnych mieć nie mogło.

W studiu Canal + prowadzący, jak to zazwyczaj z nami bywa, byli wielkimi patriotami i bardzo liczyli na wygraną Agnieszki Holland. Na szczęście wygrał film, który wygrać musiał. Zresztą kategoria filmu nieanglojęzycznego od dawna jest kategorią traktowaną po macoszemu, pomijającą wiele wybitnych filmów w nominacjach, i co gorsze, dającą statuetkę tym, których już nikt w tej chwili nie pamięta. Przemówienie Farhadiego było najmądrzejsze ze wszystkich, dodające do tej całej farsy trochę poważniejszych, politycznych akcentów.

Tak już na sam koniec powiem, co mnie najbardziej zgorszyło. Oczywiście Oskar dla Meryl Streep. Tysiące nominacji, dwie wygrane, więc pytam się po co trzeci triumf? Za co? Nawet sama zainteresowana w pierwszej reakcji żartobliwie odniosła się do tego. Być może ma świadomość, że Oskara przyznano jej bardziej za zasługi, za to, że była w ostatnich kilkunastu latach wiecznym statystą, a nie za jakąś szczególnie wybitną rolę. Wiadomo nie od dziś, że wcielanie się w postacie historyczne jest idealnie bezpiecznym ruchem, znacznie zwiększającym szansę na wygranie. No i po raz kolejny to się potwierdziło. Szkoda, bo każdą kolejną rolą potwierdzająca swoją elastyczność i talent Michele Williams zdecydowanie najbardziej zasługiwała na to wyróżnienie. Skandaliczne pominięcia w nominacjach Michaela Fassbendera i Ryana Goslinga, w ogóle filmu "Drive" (!) w wielu kategoriach, czy "Melancholii", skłania mnie jeszcze mocniej niż w tamtym roku do wniosku, że jedyne co można zrobić z tymi Oskarami, to ich nie przyznawać, zakończyć raz na zawsze to idiotyczne hochsztaplerstwo.