Konkurs

Dzięki uprzejmości Grzegorza Kurka, mam do rozdania dwie wejściówki (każda z osobą towarzyszącą) na wybrany film z sekcji „Poza gatunkiem – Sci-fi”, która odbędzie się w ramach Poznańskiego festiwalu „Transatlantyk”, w dniach od 15 do 22 sierpnia. Jej pomysłodawca zebrał z ostatnich kilku lat siedem nieznanych u nas szerzej filmów (lista tutaj), które nie tylko z powodzeniem korzystają ze spuścizny swojej konwencji, ale przyjmują ją również jako pretekst do wychodzenia poza utarte schematy. I co najważniejsze w tym kontekście – wszystkie są spoza Hollywood, więc jest to szansa na ujrzenie czegoś nowego i świeżego. Aby zdobyć wejściówki, trzeba jedynie wysłać na mojego maila prawidłową odpowiedź na poniższe pytanie:

Kim był ojciec reżysera filmu Po drugiej stronie czarnej tęczy?

Do odpowiedzi proszę podać oczywiście swoje dane i datę seansu wybranego filmu.

Co do samej sekcji, z siedmiu tytułów puszczanych w Poznaniu, udało mi się wcześniej zobaczyć dwa: Po drugiej stronie czarnej tęczy i Zbrodnie czasu. W tym pierwszym, bliskim moim zdaniem do miana arcydzieła w swojej estetyce, mamy niesamowity amalgamat inspiracji (Lucas, Argento, Cronenberg, Kubrick), ale w żadnym momencie nie można zarzucić obrazowi wtórności, bo jego sugestywne obrazy tak mocno oddziałują na zmysły, że staje się czymś w rodzaju filmowego ekwiwalentu LSD. W drugim filmie, trochę przypominającym tematycznie jedno z najwybitniejszych osiągnięć sci-fi tego wieku, Wynalazek Shane’a Carrutha, ekscytująco pomieszano komedię i thriller, by uatrakcyjnić piętrowo nakładające się paradoksy podróżowania w czasie.  W reszcie filmów, czy będą to satyryczne Duchy od brudnej roboty, zabawne mockumentary Lunopolis, albo melodramatyczne Shuffle, odnajdziemy wiele twarzy kina sci-fi, potwierdzających szeroki zakres gatunku. W następnych dniach postaram się je omówić trochę bliżej. 

W szerszym znaczeniu, filmy te pokazują, że science fiction ma się dziś całkiem dobrze. Właściwie można powiedzieć, że od początku nowego wieku czuć ducha odnowy w tym najbardziej specyficznym ze wszystkich gatunków. Dzieje się to zarówno w wysokobudżetowym kinie rozrywkowym, którego tendencje w gorszy lub lepszy sposób rozwijają jego parametry, brnąc w widowiskowe, futurystyczne hybrydy thrillera, kina przygodowego i akcji; oraz kinie niezależnym, wyprodukowanym za niepomiernie mniejsze pieniądze, ale wizjonerskim i autorskim, przejawiającym multum możliwości fabularnych i interpretacyjnych.

Powyższego, autorskiego kina w tym wieku mieliśmy całkiem sporo. Twórców tak skrajnie różnych, jak Larsa Von Triera, Gregga Arraki, Richarda Kelly, czy Abela Ferrary, przyciągała jak magnes chociażby wizja końca świata. I wykorzystywanie przez nich sztafażu sci-fi odbywało się na zupełnie różnych zasadach: to skupiano się na kameralnym dramacie (Ferrara w Ostatnim dniu na Ziemi i Trier w Melancholii), to na gatunkowym szaleństwie, które starało się na każdym kroku zdezorientować widza (Kelly w Donnie Darko  i Końcu świata, Arraki w Kaboom). Były również odświeżające podejścia do tematyki obcych – w Dystrykcie 9 Blomkampa mieliśmy szansę zauważyć alegorię rasizmu, zaś w Strefie X Edwardsa, elokwentnie ujętym jako kino drogi, komentarz wobec ksenofobii amerykanów i dążenia do totalnej kontroli od strony instytucji rządowej. I właśnie w tym stylu utrzymane są propozycje Grzegorza Kurka - niezależne, ambitne w założeniu, a nawet w niektórych przypadkach wizjonerskie. Stąd warto się wybrać za cztery dni do Poznania, by spróbować tej ciekawej alternatywy wobec multipleksowych ofert.