The Gun Club - przemoc, seks i używki

Ostatnio odświeżam sobie dawno nie słuchane płyty, by przekonać się na ile bronią się po dłuższym czasie nie obcowania z nimi. I tak w tej sentymentalnej wycieczce natrafiłem na dwa uwielbiane przeze mnie albumy mało znanego zespołu The Gun Club, pochodzącego z miasta aniołów. Zaczynał on na początku lat 80-tych, należąc do dosyć ciekawego, rodzącego się wówczas nurtu punk-rocka zmieszanego z bluesem, country i psychobilly w stylu The Cramps. Wśród innych zespołów były jeszcze bardziej znane X i mniej znane The Flesh Eaters. Omawiane The Gun Club było inspiracją między innymi dla The White Stripes i generalnie styl tego nurtu miał niemałe znaczenie dla całego zjawiska garage rock revival z nowego wieku.

To co wyróżniało tę grupę to osoba wokalisty i gitarzysty - Jeffrey Lee Pierce'a. Ekstrawagancki, blond włosy lider o wysokim, jęczącym głosie dokonywał w swoich kompozycjach nie lada sztuki - potrafił być tak przekonywujący i hipnotyzujący w tym co robił, że uchodziło mu płazem dosyć częste fałszowanie. Do tego, gdy weźmiemy pod uwagę problemy z używkami - narkotykami i alkoholem - to szybko wyodrębnimy burzliwą sylwetkę, która starała się żyć, jakby jutra miało nie być. Tego typu cechy i podejście genialnie sprawdzały się w jego muzyce. Dwie płyty, które darzę szczególną sympatią to ich dwie pierwsze - "Fire Of Love" z 1981 roku i "Miami" z 1982 roku. Nie dość, że Pierce i jego kompania zademonstrowała oryginalne połączenie ostrej, punk-rockowej stylistyki z archaicznymi, amerykańskimi gatunkami jak blues i country, to potrafiła wzbogacić je przede wszystkim niesamowitą aurą. Dodać trzeba, że w obu przypadkach trochę inną.

Według konsensusu, najwyżej cenioną płytą grupy jest debiut "Fire Of Love". A powodów daje do tego wiele. Rozpoczyna się triumfalnie z rozpędzonym "Sex Beat", który w pewnym sensie jest tak samo zapalczywym manifestem zespołu jak "Pretty Vacant" Sex Pistolsów. W nim od razu wychodzi na wierzch psychotyczna natura Pierce, odzwierciedlająca się w tekstach jak "We can fuck forever but you will never get my soul". Dodaje ona dodatkowej, delirycznej otoczki już niespokojnej muzyce. To nic jednak w porównaniu co podaje nam następnego. "Preaching the Blues", utwór legendy bluesa Roberta Johnsona we własnej aranżacji lidera jest absolutnym majstersztykiem pod względem operowania kontrastem dynamicznym, cicho-głośno. Od niego opuszczamy czysto brzmiący punk-rock i przenosimy się na terytorium bagiennej, skwarnej krainy delty Missisipi lat 30-tych i 40-tych - głównej inspiracji muzyków - gdzie blues był tak samo autentyczny jak i mityczny. Właśnie historie z życia tamtych muzyków dawnej Ameryki ożywiał w swoich tekstach Jeffrey. Gdy dodamy jego łkający głos i rozrywającą, chaotyczną grę na gitarze, to wypisz wymaluj mamy przed sobą człowieka opętanego przez ducha jakiegoś nieznanego, przedwcześnie zmarłego bluesmana. Na całą tą nieposkromioną moc składały się też spokojniejsze elementy, jak bliska country "Promise Me", zdradzające wrażliwszą stronę natury Pierce'a. Wyznania typu "I will fuck you until you die, bury you and kiss this town goodbye" z kapitalnego "Jack On Fire" mogą świadczyć inaczej, ale w tym kontekście jest to idealnie pasujący element niezwykłej układanki.
♫♫♫♫½

Rok późniejszy "Miami" prezentował trochę inne brzmienie i Pierce'a w nowym wydaniu. Bardziej sucho wyprodukowana, pozbawiona gęstości poprzedniczki, uwypuklała mocniej głos lidera, który tym razem postanowił podążać drogą mistycyzmu wokalnego Jim'a Morrison'a. Udowadnia to pierwszy utwór płyty "Carry Home", śpiewany niezwykle inspirująco, z głosem tak zmodulowanym, by jak najmocniej przypominać króla jaszczura. W tej kategorii drugi album przebija bez problemu debiut. Kolejną są melodie. W przeciwieństwie do przypominających szkice albumu "Fire Of Love" tutaj mamy do czynienia z bardziej pełnymi i przystępnymi, które bardzo szybko zapadają w pamięć. W kwestii szaleństwa wydaje się, że tym razem Pierce'a nawiedził sam diabeł, co może potwierdzać chociażby wariactwo utworu "A Devil In The Woods". Teksty zbytnio się nie uległy zmianie. Dalej tematycznie były bliskie bluesowym archetypom o chociażby wędrownym mordercy Johnie Hardym. Za to aura i nastrój się przeobraziły. Tym razem poprzez produkcję bliżej było muzyce do wysuszonych, pustynnych terenów Kalifornii, aniżeli bagien Missisipi, a do tego mocniej zaczęła w niej pobrzmiewać nuta melancholii, czego koronnym dowodem jest fantastycznie zrezygnowana ballada "Mother Of Earth". Warto też wspomnieć o przeróbce utworu Creedence Clearwater Revival "Run Through The Jungle", który w wykonaniu The Gun Club staje się jeszcze bardziej złowieszczy niż był. Z ciekawostek dodam, że na płycie udziela się wokalnie Debbie Harry, podpisana pod pseudonimem D.H. Laurence Jr.
♫♫♫♫

Zawsze miałem problem z wybraniem, która z tych płyt jest lepsza. Na tą chwilę cenię trochę wyżej debiut, bo wydaje się równiejszy. Inne płyty grupy, choć mniej imponujące, też można posłuchać w ramach ciekawości. Pewnie z powodu intensywnego życia, jakie prowadził Pierce, jego muzyka nie osiągnęła już nigdy potem takich wyżyn jak na początku. Pozostaje jedynie żal, że żadnej nowej muzyki od tego człowieka nie usłyszymy, bo od 1996 roku nie żyje.