Przejdź do głównej zawartości

Chora miłość


Mroczny instynkt, reż. Joe D'Amato, rok 1979

Włoski reżyser Joe D'Amato (tak naprawdę Aristide Massaccesi) znany jest głównie z filmów z nurtu exploitation, z których większość silnie zahacza o pornografię, ale jego ogromny dorobek obejmuje także spaghetti westerny czy filmy wojenne. Największego kultu doczekały się jednak horrory klasy B - "Mroczny instynkt", "Erotyczne Noce Żywej Śmierci" i "Ludożerca". Póki co widziałem tylko ten pierwszy, ale nie wykluczam, że i następne trafią na moją listę życzeń. "Mroczny instynkt" fabułę ma prostą - zamożny, młody taksydermista Francesco na początku filmu traci swoją ukochaną w dziwnych okolicznościach, ale nie pozwala jej do końca odejść - wykrada ciało z grobu i w dowodzie wielkiej miłości postanawia ją tak spreparować, by została z nim na zawsze. W tym samym czasie w afekcie zabija autostopowiczkę, ale jego starsza służąca Iris, która jest w nim zakochana pomaga mu w pozbyciu się zwłok. Od tego momentu główny bohater staje się wyjątkowo agresywny i zrozpaczony, a wydarzenia błyskawicznie zmierzają do tragicznego finału.

Przez pierwsze pół godziny film można określić jako delikatną nekrofilię w oprawie romantycznej. Nekrofilia nie jest tutaj pokazywana w tak obrzydliwy i szorstki sposób, jak dzieje się to w filmach Jörga Buttgereita, bo w wizji reżysera zmarła protagonisty staje się obiektem wiecznej miłości, której nawet śmierć nie pokona. Takie podejście do tematu nie miało by odpowiedniej siły, gdyby nie szokujące kontrasty, jakie stosuje D'Amato w opowieści. Wątek miłosny jest tutaj traktowany zupełnie na serio, aktorzy grają tak jakby mieli role w dramacie, a nie w horrorze (mówiąc umownie), ale od około 30 minuty ta powaga i chora romantyczność bohaterów punktowana jest przez koncert efektów gore w rodzaju wyciągania wnętrzności, wyrywania paznokci żywej kobiecie, dekapitacji, rozpuszczania zwłok w kwasie, kremacji itd. Trudno przez to stwierdzić czy reżyser jest perwersem, obłąkańcem, czy może geniuszem lub imbecylem, tak cienka jest lina po której stąpa. Dla wrażliwych widzów może to być wszystko po prostu niesmaczne i komiczne, ale dla zwolenników kina klasy B powinno być w sam raz. Gratką jest ścieżka dźwiękowa przygotowana przez The Goblins, jak zwykle uroczo kiczowata, i niespodziewane, subtelne nawiązanie do "Psychozy" w jednej ze scen. Specyficzną atmosferę filmu, lekko nawiązującą do gotyckich horrorów Mario Bavy trzeba zapisać na plus, bo bez niej ostry, dziwaczny i porąbany scenariusz nie byłby tak efektywny w egzekucji. Dla odważnych.
★★★

Komentarze

  1. "Trudno przez to stwierdzić czy reżyser jest perwersem, obłąkańcem, czy może geniuszem lub imbecylem, tak cienka jest lina po której stąpa." - dla mnie jest pewersem, świadczy o tym kilka rzeczy, ale nie będę się bawił w taniego psychologa.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dla mnie też (dodając jeszcze obłąkańca), a większe pole wyboru dałem po to, by osoby oglądające same sobie zdecydowały :)

    OdpowiedzUsuń
  3. A i jeszcze jedno, z tym byłeś delikatny "znany jest głównie z filmów z nurtu exploitation, z których większość silnie zahacza o pornografię". Pod koniec życia (lata 90) masowo realizował pornosy z fabułą, zwykle przeróbki europejskiej klasyki literackiej, a nawet robił pornograficzne przeróbki cudzych filmów erotycznych (polecam dokładnie przejrzeć tytuły w jego filmografii, daje to trochę do refleksji). Można powiedzieć, że wywołał pewien ferment w mało pomysłowe środowisko pornografów.

    OdpowiedzUsuń
  4. Z tego co tak przeglądałem, to rzuciły mi się w oczy głównie jakieś kolejne części Emmanuele, ale interesowały mnie przede wszystkim horrory. Widziałem kiedyś kawałki jakiegoś jego filmu i tam faktycznie było mnóstwo scen jak z pornosa, więc masz rację, że wyraziłem się za delikatnie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ,,Buio Omega'' to całkiem przyjemny i pomysłowy filmik, sprawnie zmajstrowany ( poza sceną walki bohatera z siostrą, strasznie anemicznie i topornie to wyszło). Muza Goblinów tu akurat mi się nie podobała, te brzmienia i motywy jakoś mi się nie sklejały z filmem. Widziałem jeszcze ,,Erotic Night of Living Dead'' - mix twardego pornola z totalnie serowatym zombie movie, z George Eastmanem i Laurą Gemser - bardzo zabawne, zwłaszcza pod piwo i faję. I ,,Death smiles at Murderer'' z małą rolą Kinskiego: coś na styku giallo, horroru gotyckiego i ogólnego galimatiasu wszystkiego, co popadnie; nawet niezłe. Lubię Joe D'Amato, nie tyle podziwiam, co po prostu lubię. Wcześniej był długo operatorem i to niezłym - świetne nastrojowe zdjęcia do ,,What you have done to Solange?'' Dallamano.
      Dla mnie on był całkiem normalnym kolesiem, a takie licytowanie, czy perwers , czy świr, to jest wybaczcie szczerośc, puste pierdolenie. To nie Ruggero Deodato.

      Usuń
    2. Jakie tam puste pierdolenie. Ta wyliczanka dobrze pokazuje, jak wiele przyjąć można interpretacji do tego, co nakręcił. To działa jak najbardziej na jego korzyść. Nie wiem w jakim celu przytaczany jest tutaj Deodato, bo to reżyser bardziej "poważany" niż Joe, ale jak już, ten znowu odważnie przekraczał pewne granice, co samo w sobie było sztuką. Znowu transgresja itd. Joe z kolei to raczej szedł na łatwiznę, ale nie zagłębiałem się w niego. Ty widzę masz lepsze rozeznanie ;)

      Usuń
    3. Deodato, to taki sam thrashowy wyrobnik, jak Massaccesi. Tyle, że ten drugi nie torturował żywych zwierząt na planie, w imię ,,transgresji''. Wiedząc o tym, nie jestem w stanie podejśc do dzieła obiektywnie, raczej myślę, że za taką ,,sztukę'' to powinien skurwysyn doświadczyc tego samego, co zrobili żółwiowi w ,,Cannibal Holocaust''.

      Usuń
    4. Tak, jego bestialstwa nic nie tłumaczy. Cóż, nic na to nie poradzimy. Jedynym sposobem walki jest nie oglądanie jego filmów :) Obiektywny, jak mawiał Robbe-Grillet, może być tylko Bóg ;)

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ulubione horrory z lat 2000-2009

Dawno nie robiłem żadnej listy, więc dla odmiany wrzucam krótką z umiłowanymi horrorami z poprzedniej dekady. Nie był to okres szczególnie udany dla tego gatunku, więc niestety wyboru sporego nie miałem (albo nie dotarłem do skrytych perełek). Wyjaśnia to np. obecność na mojej liście filmu rodzaju "The Host", w połowie dramatu, w połowie horroru. Z tą klasyfikacją gatunkową to nie była taka prosta sprawa, ale gdy zestawiłem go z "Taxidermią" czy "Głodem miłości", dziełami również kategoryzowanymi jako horrory, wydał mi się zdecydowanie bardziej trafnym wyborem. The Host: Potwór, reż. Bong Joon-ho, rok 2006 Jak wyjaśniałem pokrótce we wstępie, jeden z paru filmów na liście, który nie jest czysty gatunkowo. Reżyser pomysłowo przemiela nurt Monster Movie przez społeczno-rodzinny dramat, wstrząsająco obrazując widzowi, że to własny rząd wydaje się bardziej przerażający niż ogromna, zmutowana ryba. Tak oryginalne, wciągające, a nawet niekiedy przej

ULUBIONE FILMY - MOJE I ZNAJOMYCH

Niemal 11 lat temu na wzór rankingu "Sight & Sound" stworzyłem listę swoich 10 ulubionych filmów. Teraz postanowiłem to zrobić znowu, by przekonać się, jak bardzo zmienił się mój gust. Okazało się, że zaledwie jedna pozycja z tamtego zestawienia dała radę się utrzymać . Co ciekawe, cztery filmy, które wtedy ostatecznie pominąłem (wspomniałem o nich w opisie) znalazły drogę do mojej topki. To pozostawia nam pięć zupełnie nowych tytułów.  W przeciwieństwie do tamtego wpisu z ulubionymi filmami ten jest sto razy ciekawszy, bo postanowiłem zaprosić do zabawy część znajomych. Dzięki temu mamy tutaj piękną różnorodność - przednie filmy gatunkowe, ostry arthouse, sprawdzony kanon czy kino tak złe, że aż dobre.  W ramach wyjaśnienia dodam, że zamieszczone tu listy (poza jednym wyjątkiem) na samym początku zawierają pozycję, która jest ceniona szczególnie wysoko przez uczestników zabawy. Specjalnie użyłem koloru czerwonego, pogrubienia i większej czcionki, żeby jeszcze bardziej to

Najlepsze horrory 2010-2019 (work in progress)

Poprzednią listę pierwszej  dekady  XXI wieku miałem wówczas nierozszerzoną, stąd pozycje, które się tam znalazły (pomijając top 11) nie do końca jeszcze oddawały pełen ogląd. Trochę rzeczy zobaczyłem później, ale takie są prawidła list - jest to zabawa bez końca. Horrory z lat 2010-2019 staram się śledzić uważniej, ale na pewno coś pominąłem. Myślę jednak, że dana lista dość dobrze oddaje to, co mi się podobało. Rzecz jasna nie każda pozycja jest tu czystym horrorem, ale nie oznacza to, że nie zawiera elementów charakterystycznych dla tego gatunku. Skala gwiazdkowa: trzy gwiazdki to film świetny, dwie – bardzo dobry, jedna – dobry. Sweetheart (Jd Dillard, 2019)   ★ Ekstaza (Joe Begos, 2019)  ★ Zombi Child (Bertrand Bonello, 2019)  ★ ★ ★   The Lighthouse (Robert Eggers, 2019)   ★ ★ ★ Midsommar. W biały dzień (Ari Aster, 2019)  ★ ★ ★ Mandy (Panos Cosmatos, 2018)  ★ In Fabric (Peter Strickland, 2018)  ★ ★ ★ Possum (Matthew Holness