Przejdź do głównej zawartości

Ciężkie granie dla nieortodoksyjnych słuchaczy



Powoli przesłuchuje sobie całą dyskografię Neurosis, bez wątpienia jednej z najlepszych kapel metalowych ostatnich kilkunastu lat. Na pewno jest to grupa, która na początku ciężko wchodzi, bo pamiętam, że trudno było mi sięgać z przyjemnością po ich opus magnum "Through Silver In Blood", od którego zaczynałem przygodę z nimi. Teraz uważam go za jeden z najlepszych albumów w historii ciężkiego grania, co jest dowodem na to, że powinno się im poświęcić trochę czasu. A poniżej dwa wydawnictwa, które również warto sprawdzić.


Neurosis, Times Of Grace, rok 1999

Trzy lata po wyżej wspomnianym arcydziele, Neurosis wydało również pochlebnie przyjęty "Times Of Grace", który był pierwszym owocem współpracy z wybitnym producentem, Stevem Albinim. Tak jak ich poprzednik, jest to prawdziwie wściekła bestia, zbudowana z industrialnej ściany dźwięku, gitarowych dronów, hardcorowych wrzasków oraz zabójczo wolnych temp. Materiał jest długi (66 minut), ale wchodzi gorzej niż "Through Silver In Blood" być może dlatego, że zbytnio nie zmienili swojej stylistyki. Zasługą nowego producenta była "czystsza" produkcja niż wcześniej, ale lepsze efekty osiągnął w tej materii później. Wiadomo, najmocniejsze strony grupy - kotłujące gitary, hałaśliwe, industrialne tło, wokalista wypluwający płuca, brzmią zazwyczaj tak potężnie, że można by z tego stworzyć dobrze zaopatrzoną armię. Jednak klarowniejsza produkcja odbiera im niezwykły, wszechogarniający mrok, który potrafił wprowadzić słuchacza w niekomfortowe uczucie. Zasada jest prosta w sumie - jeśli przebrniesz przez pierwsze trzy kompozycje, to dalej nie będzie większych problemów. Czasem zdarzają się momenty, kiedy muzyka leci bez większego wywierania na mnie impresji, bo rozdawanie sierpowych na prawo i lewo bez szczególnych urozmaiceń (dudy nie wystarczą) potrafi znudzić. Ale im dalej, tym lepiej. Bardzo ciekawym utworem jest tutaj "Away", który okazał się drogowskazem dla późniejszych poczynań grupy ( a o tym przy następnej płycie). Zdradza on także, że muzycy nie byli głusi na to co się działo wtedy w muzyce, bo sample szumiącego wiatru i kobiecego głosu przypominają trochę dokonania GYBE. Zresztą końcówka płyty jest bardzo mocna, bo po wspomnianym wyżej utworze następuje tytułowy, zdecydowanie najlepszy na płycie. Jest to prawdziwa burza, która atakuje znienacka i tak gwałtownie, aż trudno uwierzyć, że trzeba było czekać ponad 50 minut na niego.
♫♫½


Neurosis, A Sun That Never Sets, rok 2001

Dwa lata po "Times Of Grace" kierunek jaki zaprezentował na tamtej płycie utwór "Away" stał się wyznacznikiem dla grupy na tej świetnej następczyni. Wściekłość i ciężar zostały utemperowane na rzecz spokojniejszej muzyki, bliższej otoczce post-rockowej. Nie znaczy to, że grupa kompletnie zrezygnowała z wcześniejszego stylu. Kompozycje jak zawsze wolno się snuły, przyjmując w kilku utworach role miażdżącego wszystko walca, będącego w duchu dobrego sludge metalu. Jednakże większy akcent niż wcześniej Neurosis postawiło na atmosferę, w której można było odnaleźć sporo niewymuszonego piękna, przebijającego się na powierzchnię. Desperacja w głosie Scotta Kelly'ego nigdy nie była tak przejmująca jak na tej płycie. Co jeszcze ciekawsze, w jego manierze pojawiło się trochę country'owych naleciałości, szczególnie słyszalnych w spokojniejszych momentach. Rzecz jasna, chodzi mi o taką bardziej demoniczną wersję śpiewaka country. Dynamika utworów rozwiązywana na zasadzie cicho-głośno często przybierała formę "ciszy przed burzą". W całej tej metodzie był klucz, bo majestatyczność w jaką grupa ponownie mierzyła zawsze należała do silnej strony grupy. Zaczynając spokojnie, bardzo płynnie potrafili przejść w potężne crescendo, które nie raz opadało w transowy drone. Dlatego, w pewnym momencie nasunęła mi się myśl o Neurosis jako Swans ekstremalnego metalu (nagrywając kapitalną płytę z Jarboe dwa lata później tylko umocnili mnie w tym przekonaniu). Także jak tamta grupa, zaczynali bezkompromisową muzyką, by z czasem skutecznie podawać ją wyrafinowanej obróbce. Jeśli można mówić o przystępności wobec ich dokonań, to "A Sun That Never Sets" jest całkiem dobrym wprowadzeniem dla nie zaznajomionych słuchaczy. Jest to dzieło bez większych wad i dla przykładu w kompozycji "Stones from the Sky" idealnie można usłyszeć paradoksalny urok grupy - grają ciężką, powolną muzykę, melodie są ukryte pod tonami masywnych gitar i hałasu, ale jednak wszystko to funkcjonuje jako katharsis. Szkoda tylko, że ich następna płyta "The Eye of Every Storm" nie kontynuowała formy swojego poprzednika, osadzając się za bardzo na monotonnym, niezbyt oryginalnym post-rocku.
♫♫♫

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Ulubione horrory z lat 2000-2009

Dawno nie robiłem żadnej listy, więc dla odmiany wrzucam krótką z umiłowanymi horrorami z poprzedniej dekady. Nie był to okres szczególnie udany dla tego gatunku, więc niestety wyboru sporego nie miałem (albo nie dotarłem do skrytych perełek). Wyjaśnia to np. obecność na mojej liście filmu rodzaju "The Host", w połowie dramatu, w połowie horroru. Z tą klasyfikacją gatunkową to nie była taka prosta sprawa, ale gdy zestawiłem go z "Taxidermią" czy "Głodem miłości", dziełami również kategoryzowanymi jako horrory, wydał mi się zdecydowanie bardziej trafnym wyborem. The Host: Potwór, reż. Bong Joon-ho, rok 2006 Jak wyjaśniałem pokrótce we wstępie, jeden z paru filmów na liście, który nie jest czysty gatunkowo. Reżyser pomysłowo przemiela nurt Monster Movie przez społeczno-rodzinny dramat, wstrząsająco obrazując widzowi, że to własny rząd wydaje się bardziej przerażający niż ogromna, zmutowana ryba. Tak oryginalne, wciągające, a nawet niekiedy przej

ULUBIONE FILMY - MOJE I ZNAJOMYCH

Niemal 11 lat temu na wzór rankingu "Sight & Sound" stworzyłem listę swoich 10 ulubionych filmów. Teraz postanowiłem to zrobić znowu, by przekonać się, jak bardzo zmienił się mój gust. Okazało się, że zaledwie jedna pozycja z tamtego zestawienia dała radę się utrzymać . Co ciekawe, cztery filmy, które wtedy ostatecznie pominąłem (wspomniałem o nich w opisie) znalazły drogę do mojej topki. To pozostawia nam pięć zupełnie nowych tytułów.  W przeciwieństwie do tamtego wpisu z ulubionymi filmami ten jest sto razy ciekawszy, bo postanowiłem zaprosić do zabawy część znajomych. Dzięki temu mamy tutaj piękną różnorodność - przednie filmy gatunkowe, ostry arthouse, sprawdzony kanon czy kino tak złe, że aż dobre.  W ramach wyjaśnienia dodam, że zamieszczone tu listy (poza jednym wyjątkiem) na samym początku zawierają pozycję, która jest ceniona szczególnie wysoko przez uczestników zabawy. Specjalnie użyłem koloru czerwonego, pogrubienia i większej czcionki, żeby jeszcze bardziej to

Najlepsze horrory 2010-2019 (work in progress)

Poprzednią listę pierwszej  dekady  XXI wieku miałem wówczas nierozszerzoną, stąd pozycje, które się tam znalazły (pomijając top 11) nie do końca jeszcze oddawały pełen ogląd. Trochę rzeczy zobaczyłem później, ale takie są prawidła list - jest to zabawa bez końca. Horrory z lat 2010-2019 staram się śledzić uważniej, ale na pewno coś pominąłem. Myślę jednak, że dana lista dość dobrze oddaje to, co mi się podobało. Rzecz jasna nie każda pozycja jest tu czystym horrorem, ale nie oznacza to, że nie zawiera elementów charakterystycznych dla tego gatunku. Skala gwiazdkowa: trzy gwiazdki to film świetny, dwie – bardzo dobry, jedna – dobry. Sweetheart (Jd Dillard, 2019)   ★ Ekstaza (Joe Begos, 2019)  ★ Zombi Child (Bertrand Bonello, 2019)  ★ ★ ★   The Lighthouse (Robert Eggers, 2019)   ★ ★ ★ Midsommar. W biały dzień (Ari Aster, 2019)  ★ ★ ★ Mandy (Panos Cosmatos, 2018)  ★ In Fabric (Peter Strickland, 2018)  ★ ★ ★ Possum (Matthew Holness